Tek DİL, Tek VATAN, Tek DEVLET, Tek BAYRAK...

DİL KÜLTÜRÜ

Ali Demirsoy

Bir ülkenin kimliğini dili belirler; ancak özellikle Türklerin ülkü birliğini hatta bir anlamda evrimsel kökenini yine dili belirler. 

Dünyada Türkleri bir çatı altında tutmak istiyorsanız, vücutlarının yapısal özelliklerini belirleyici ölçüt olarak alamazsınız; dil kültürü Türkü Türk yapar.
Türk dilinin özendirilmesi, kimliğimizin evrensel olarak korunması olacaktır. 

Birliğin yıkımı ise dilimizin yerine başka dilleri ikame etme ve önemsizleştirme ile gerçekleşecektir. 

Osmanlı döneminde ilk defa Birinci Meşrutiyet ilanı (1876) ve ilk sivil anayasanın hazırlanması sırasında her ne kadar imparatorluğun birliğini koruyabilmek için Türk dili konusunda duyarlı adımlar atılmış olsa da; 

Osmanlı uzun yıllar Türk diline önem vermemesinin acı sonuçlarını yaşamıştır; hızla parçalanmasının önemli nedenlerinden biri olmuştur. 

Benzer şekilde bugün de, özellikle son yarım yüzyıldır artan bir ivme ile sokaktaki tabeladan, ana okullarına, çıkarılan bilimsel makalelerden, giydiğimiz tişörtlerin üzerindeki yazılara kadar artık hep yabancı diller egemendir. 

Osmanlı bu gafleti ağır ödedi; dilerim biz ödemeyiz.

Bir ülkenin klavyesini terk edip başka bir dilin klavyesini yaygın olarak kullanması bile kimlik aşınmasıdır.
Demokrasi açılımı adı altında Türk diline yapılan saldırıları ve sinsi bir şekilde dil birliğini bozarak ulusal kimliğimizi geçmişteki gibi sarsmayı hedefleyen girişimleri hem de en yetkili kuruluşlarımızın ve bilim adamlarımızın aymazlıklarını, bilinçli ya da bilinçsiz olarak dilimizin önemsiz bir konuma düşürülerek Anadolu insanına (hatta Türk dünyasına) yapılan darbeyi göreceksiniz.
***
TÜRK DEMEK: Türk'çe düşünmek, Türk'çe konuşmak ve Türk'çe yaşamaktır. Ne mutlu TÜRK'üm diyene... (orijinal/gerçek vecize) 
Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK 

KÜRESEL GÜÇLER VE OYUNLARI

Küresel güçler ve oyunları

Bugün dünyanın geri kalmış ülkelerinin geleceği;

globalleşme ve küreselleşme kavramlarına dayalı

yabancı ve güçlü batı sermayesine

kurban edilmektedir.

Buna vize vermeyen ülkelere ise

şiddet ve cebir uygulanmaktadır.

Dünyada medeniyetin gelişmişliği;

asla ileri teknoloji ve güçlü sermaye ile ifade edilemez.

Aksine insanların refah ve huzurunu

sağlamaya yönelik, insani değerlerin

doruk noktalarına çıkarılmasıyla ölçülür.

İnsanların huzuruna zarar veren her davranış,

savaşlar, cinayetler; ilkelliğin, medeniyetsizliğin

en belirgin ölçüleridir.

Kapitalistler ve emperyalistler

amaçlarına ulaşabilmek için ayrıca

birilerinin ceplerini şişirmek, kimilerinin beyinlerini

yıkayarak kör ve sağır düşürmek,

duygusuz hale getirmek,

başka bir deyişle robotlaştırmak (mankurtlaştırmak)

çabalarındadırlar. Çünkü onların engel çıkarmayacak

zayıf kapılara gereksinimleri vardır.

Toplumların önemli manevi değerlerini, kültürel

miraslarını, insanlar arasındaki sevgi ve saygı bağlarını,

onların daima önde gelen ve bir çatı altında tutmada

rol oynayan ata, vatan, bayrak gibi kutsal saydıkları

varlıklarını gözden düşürerek, indirgeyerek

güçlerini zayıflatma girişimlerini

sezdirmeden yürütme gayretindedirler.

Buna sinsi düşmanlık, soğuk savaş da denilebilir.

Biz, her zaman ülkemizdeki ve dünyadaki tüm insanların

savaşa, kavgaya, kin ve nefrete bulaştırılmadan

gerçek hak ve hukukun, adaletin şemsiyesi altında,

huzur, güven ve özgürlük içinde, birbirlerine sevgi ve

saygı duyarak, her türlü sefaletten ve her türlü rezaletten

uzak bir şekilde yaşamasını istiyoruz.

Bu istek, inanıyoruz ki yüksek insanlık onuruna yakışan

doğrultudadır ve hem de günümüz medeniyetinin asıl

gereklerindendir.

Bugün dünyada silâhlanma ve savaş için harcanan paralar,

yoksulluğun giderilmesine yönlendirilse; en geri kalmış

ülkelerde dahi hiçbir çocuk, hiçbir insan açlıktan

ölmeyecektir. Sefalet ve rezalet içinde yaşayan tek kişi

kalmayacaktır.

Sözlerimi A.Einstein’in şu sözü ile bitirmek istiyorum;

“Dünyada tek bir çocuk dahi mutsuz olduğu sürece,

büyük icatlar ve ilerlemeler yoktur”.

İsmail KARA

MÜZİK HARAMMIŞ

MÜZİK HARAMMIŞ DUYDUNUZ MU?..

İsmail KARA

İlkokula yeni başlayan bir çocuk, okul dönüşünde bir akşam babasına;

            -Baba ya bizim öğretmen bir şey bilmiyor, der. Babası;

            -Olurmu oğlum öyle şey, yoksa öğretmen olamazdı. Çocuk;

            -O halde neden hep bize soruyor; bu nedir, bu nedir diye…

            Fıkrada olduğu gibi gerçekten bir şey bilmeyen öğretmenler, hatta profesörler bile var Türkiye’de… Ne yazık ki, onlar çok bildiğini sanırlar. Oysa ki bilmediğini bilmenin de bir erdem olduğundan haberleri dahi yoktur. Hiç kimse bilmediği, irdelemediği konularda ahkâm kesmemeli.

            Ben bir kurumda görev yaparken, profesör diye başkan seçtiğimiz bir adam, orada her şeyi altüst etmişti.  

            Aşağıdaki sözleri söyleyen sözüm ona profesörler, müziğin tarihçesini bile bilmezler. Müziğin tarihi çok eskidir. Yalnız bu konuda bulunan en eski yazılı eser, 3000 yıl kadar öncesine dayanır. O da, Hindistan’da bulunan dinsel içerikli Veda adlı eserdir.

            Müzik, yüzyıllarca insanları psikolojik yönden tedavide bile kullanılmıştır. Osmanlı döneminde bu maksatla Amasya’da bir tedavi merkezi de kurulmuştur.

            Gazeteci yazar Yılmaz Özdil’in makalesinde okuduğum bir bölüm;

Bir ilahiyat profesörü “kadın sesi içeren müzik, caiz değildir” dedi. Bir başka ilahiyat profesörü “çalgı aleti çalmak haramdır” dedi. Bir başka ilahiyat profesörü “müziğin dinlenmesi bile haramdır” dedi.

            Prof. Dr. Mehmet Ali Demirbaş: “Müzik ne kelime, ilâhi bile haramdır” dedi.

            Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci; “Şarkı ancak çalgı ve kadın sesi içermiyor, sözleri de dinen sakıncalı değilse dinlenebilir” dedi.

            Prof. Dr. Orhan Çoker; “Müzik için haram diyemeyiz ama helal de diyemeyiz. İçeriği İslâm’a uygun olmalıdır. Ama kadın sesi içeren müzik kesinlikle caiz değildir” dedi.  

            İşte bu satırlar, bu günkü makaleyi yazmama sebep oldu.

            Kutsal kitabımız Kur’a-nı Kerim, müzikal bir ahenk içerir ve o ahenkle okunur.

            Bugün pek çok ilâhi, müzik eşliğinde söyleniyor. Mevlid-i Şerif müzikal bir ahenkle söyleniyor. O zaman müzikli diye İlahiler dinlenmemeli, mevlit müziksiz okunmalı değil mi?

            Hem bütün dünyada “müzik ruhun gıdasıdır” denilecek, hem de sizler kendi  kafanıza göre fetva vereceksiniz. Sizin yüzünüzden insanlar bu gıdadan mahrum edilecek; müzik, şu çağda size göre yasaklanacak. Olacak şey mi?

            Şimdiye kadar müzikle ilgili çok söz söylenmiştir. Bazılarını okuyalım;

            -Müzik, gökle yer arasında bir ahenktir. (Konfiçyüs)

            -Kalpteki fazilet tohumları müzikle yeşerir. (Luther)

            -Müziği sevmeyene insan dememeli. (Goethe)

            -Müziğin olduğu yerde kötülük barınmaz. (Cervantes)

            -Müzik, ruhu günlük hayatın tozlarından temizler. (B.Auverbahch)

            -Müzik, insanların evrensel dilidir. (Longfellow)

            Kadın sesi, erkek sesi ayrı mı da ne oluyor? Bunu anlamak da zor. Bebeklik dönemimiz annelerimizin ninnileriyle geçmedi mi? Halk kültürü manileri, türküleri yok mu sayalım?

            Çalgı aleti çalmak harammış. Nerenden çıkardın bunu be mantar kafalı profesör? Haramı, helali tayin edecek mertebede misiniz? Kendinizi Allah’ın elçisi mi sandınız yoksa?

            “İnsanlar her düşündüğünü söylemeli, her söylediğini de düşünmelidir” diyor bir filozof… Ne kadar doğru söylemiş değil mi?

            Söylenecek çok şey var da, uzattıkça sinirlerim yıpranıyor.

En iyisi kısa kesmek. 

ŞİMDİ FIRTINA KOPARIYORUZ

ŞİMDİ FIRTINA KOPARIYORUZ

Okullarda “Andımız” kaldırıldı diye şimdi bir bardak suda fırtına koparıyoruz.

Daha önce neredeydik?

Andımızı yıllarca, papağan gibi söyledik durduk. Ondaki anlamı beyinlerimize yerleştirebildik mi? Uygulayabildik mi?

Kendimize özgü eğitim sistemi üreteceğimize, Atatürk öldükten çok kısa süre sonra  bu konuda adeta ABD’ye teslim olmadık mı?

Atatürk inkılaplarına, O’nun ilkelerine ve ilerici görüşlerine sahip çıktık mı? O’nu birazcık olsun anlamaya, O’nun gibi düşünmeye yanaştık mı?

“Türk, övün, çalış güven!” dedi. Övünmesini iyi biliriz de,  çalışmasını bildik mi? O, bu ülkeye, bu vatana tüm imkânsızlıklara rağmen çok büyük değerler kattı. Uygar ülkeler seviyesine erişmek için; “Ordular ilk hedefiniz Akdeniz” örneğinde olduğu gibi bize nice yollar gösterdi. O yolları görebildik mi, o yollardan gidebildik mi?

Ülkeyi yönetenler;  vatan ve ulus çıkarları yerine kişisel ve partisel çıkarlar uğruna, nice maddi ve manevi değerleri ayaklar altına almadılar mı? Her devirde demokrasi masallarıyla milleti kandırmadılar mı?

Türk insanı cesurdur, dürüsttür, mertdir, doğrucudur, yalan söylemez. Tarih böyle yazıyor. Ama o eskidenmiş desek yeridir.

Tarihte kapitülasyonları yaşamış ve onlardan ders almamış insanların evlatları, torunları olarak ezeli düşmanlarımızdan aldıkları ağır borçlarla, ülkemizi hamile bırakmadılar mı? Sonra da onların birçok isteğine boyun eğmediler mi?

Dünya Bankasına, IMF’ye olan borçlarımızı ödeyemez durumda kalmadık mı ?

Zengin Türkiye’nin yeraltı ve yerüstü değerlerini kendi ellerimizle, kendi öz sermayemizle işletmekten aciz insanlar durumuna düşürülmedik mi? O kaynakların değerini bilip, sahip çıkabildik mi?

Avrupa ülkeleri ile gümrük anlaşması yaparak, onların mallarına gümrük vergisiz kucak açmadık mı? Peki biz onlardan harıl harıl mal alırken, onlara ne satabildik, ne kadar satabildik? Alım satım (ithalat-ihracat) arasında hiç denge kurabildik mi? Hiç açığı kapatabildik mi? Hayır.

Ey Türk Ulusu !

Zaman geç de olsa “Andımız” a söylem olarak değil, gerçek bağlamda hep birlikte sahip çıkalım. Hedeflerimizi tam anlamıyla ortaya koyalım.

Başta Batının boynumuza geçirdiği, günden güne kalınlaşan sermaye zinciri olmak üzere tüm zincirlerden kurtulmaya çalışalım.

Türk insanı zekidir. Kafasını isterse çok iyi kullanabilir.

Ve… İstiklal Savaşında olduğu gibi elbirliği ile her şeyin üstesinden gelebilir. Bunun için çok şeye ihtiyaç yok. Yeter ki, isteyelim ve birlikte hareket edelim.

Sözlerimi şimdilik aşağıdaki şiirimle bitiriyorum.

A  T  A  M

Dünyaya rehber oldun,

Uykudan göremedik.

Hep sözle dedik durduk,

İzinden yürümedik.

“İleri” dedin hep bize,

“Dünya gelmeli dize”…

Mahcup olduk biz size,

Hedefe varamadık.

Ne sanayi, ne tarım,

İşler hep kaldı yarım,

Nerde köklü yatırım?

Şaşkınız, bilemedik.

Ekonomi tekliyor,

“İmdat” diye bekliyor,

Dayanıyor, çökmüyor,

Bir dümen veremedik.

Devletin malı deniz,

Sanki sahip değiliz,

Sömürüldük daim biz,

İnanın ,edemedik…

Nerde gerçek eğitim?

Gençliğin kaldı yetim,

Yolumuz oldu çetin,

Biz çağa eremedik.

Başlardan gitmez duman,

Zaman, maddeci zaman,

Aman vermiyor, aman

Bir candan gülemedik.

Rahatın yok yerinde,

Üzüntün çok derinde,

ATAM! Yine görün de,

Gelelim kendimize…

Bir türlü gelemedik.

İsmail KARA