ŞAİRİN ÖLÜMÜ – 1

Ahmet Tufan ŞENTÜRK

ARKAMDAN

Nasıl olsa yolun sonu göründü

Aceleye, telaş etmeye gerek yok

Alın, neyim varsa sizlerin olsun

Dünya malında gözüm yok….

*

Nasıl olsa bir gün ölüm gelecek

Hangi haldeyken bulacak beni?

Şöyle elim tutar, gözüm görürken

Bekliyorum gelmesini….

*

İstemem gözyaşı, acı ve tasa

Mevsimlerden bahar olsun isterim

Güneşli, güzel bir günde

Kim duyarsa, kim severse, kim isterse

Gönülden gelsin gelirse…

***

Şair Ahmet Tufan Şentürk, “Arkamdan” adlı şiirde, ölümü konusunda bu dizeleri

yazıyordu. “Nasıl olsa bir gün ölüm gelecek/ Şöyle elim tutar, gözüm görürken/

Bekliyorum gelmesini”.. diyor ve devam ediyordu; “Mevsimlerden bahar olsun

İsterim/ Güneşli, güzel bir günde”…

Dediği gibi de oldu. 2005 yılının bahar mevsiminde; 9 Mayıs da geldi ölüm. “Kim

duyarsa, kim severse, kim isterse/ Gönülden gelsin gelirse” demişti ya… Bence

öyle de oldu. Son yolculuğunda bulunanların büyük çoğunluğu, O’nu gerçekten

sevenlerdi, kendi gönülleriyle gelenlerdi.

Ben O’nunla 1964 de Maliye Okulu öğrencisi iken, Mehmet Çınarlı hocamın

sayesinde tanıştım. Tanışmamızdan sonra bana hep el ver verdi. Şiirlerimi inceledi.

Önerilerde bulundu. Bir sanat dergisinde ilk kez şiirlerimin yayınlanmasını sağladı.

İlk şiir kitabımı da yine O’nun önerisiyle çıkardım. Bana “Artık bir kitabın olsun.

Hayvan ölür semeri, insan ölür eseri kalır demişler” dedi ve bildiği bir matbaaya da

telefon ederek gönderdi. Giderek ben O’na “baba” demeye başladım.

Görevim gereği Ankara’dan ayrı kaldığım zamanlarda da yazıştık. 1985 de Ankara’

ya tekrar dönmemden sonra daha sık görüşmeye başladık.

1976 da çok sevdiği ve âşık olarak evlendiği Fahriye Gökçen Şentürk hanımefendiyi

kaybedince büyük bir sarsıntı geçirdi. Bir süre sonra “akciğer kanseri” oldu. Fakat O,

doktorların tavsiyelerine noksansız uyarak, ilaçlarını muntazam kullanarak; zaferi

kazandı ve kanseri yendi. Bir gün kontrola gidip, “bravo, bir sorun kalmamış” dendiğinde

bunu ilkin bana telefonla bildirdi (kendi söylemişti). Ben de sevincimden gözyaşlarımı

tutamadım o an…

Hatta, hasta olduğu dönemde bir şiir yazarak adeta ölüme meydan okur. “Ölmeyeceğim”

adlı bu şiirini şöyle sonlandırır;

“Sevgi tohumları ektim evrene

Susuz yağmursuz da kalsa yeşerteceğim

Sevmek, sevilmek, yaşamak varken

Dövüşmek, ölmek, öldürmek niye?

Küslüğün yerine barış

Korkunun yerine güven

Yüreklerden tüm kötülükleri sileceğim

Göreceğim, duyacağım, seveceğim

Öldürseler bile ölmeyeceğim,

Ölmeyeceğim, ölmeyeceğim”.

Hani şairin biri demiş ya; “Ölmeden evvel, bin kez ölür kişi” diye… Tufan Baba da

öbür dünyanın kapısına kadar varıp, geriye dönmüştü. Bu, benim bildiğim. Kimbilir,

başka gidip-gelmelerinin olmadığını?..

Ama O, hayata hep ümitle bakarken; ölümden de yılmazdı;

“Bir durak ilerde, veya geride

Değil mi ki bu yol sona erecek

Telaş etmeğe değer mi

Değer mi bu gerçek…” derken,

Bir başka şiirini de şöyle bitiriyordu;

“Tufan korkma ölümden

Her doğan ölecek bir gün

İnsan olarak geldin sen

İnsan olarak git bir gün”.

Bir başka şiirinde ise bir yandan ölümü, bir yandan da kalanları düşünmüştü;

“Haset etmem siz kaldınız diye geride

Gözbebeklerime bakın anlarsınız

Kaç defa öldürmek istediniz, işte öldüm

Niye ağlarsınız?

Evreni tümüyle size bıraktım

Ayrılmayın malınızdan, canınızdan

Boş kalmasın yüksek makamlarınız

Niye ağlarsınız?

Şairimiz tok gözlüdür. Dünya malında gözü yoktur. Aynı zamanda hep hesabını bilen

kişi olmuştur. Evine gittiğim zamanlarda bazen bana da ekonomik öğütlerde bulunurdu.

Hep hesaplı olmamı isterdi. Arkadaşlarım Mustafa Ceylan’ı ve İsa Kayacan’ı da örnek

gösterip, tutumsuz olduğumuzu söylerdi. Derdi ki, “Kayacan, şimdiye kadar ödediği

posta paralarıyla rahat bir daire alabilirdi”.

Tufan Baba’yı manevi evlâtları unutmuyor. Ölüm yıl dönümünde  toplantılar

düzenleyerek anmaktalar. 2011’e kadar Kayacan buna önderlik etmişti. Son yılda da

şair Ulviye Savtur bunu gerçekleştirdi. Bir kere daha rahmetle anıyorum.

İsmail KARA